توی خونشان است دخترها. از همان سال های شروع کودکی تمرین می کنند مادر بودن را. دلواپس شدن را. از همان روزهای کودکی یاد می گیرند غذای مورد علاقه ی عروسکشان را بشناسند و عروسکشان را گرسنه نخوابانند. اصلا همین که دختر متولد بشوی کافیست تا رویای در آغوش گرفتن فرزند داشته باشی . اما هستند مادرانی که جنس نگاهشان فرق می کند . دلواپسی هایشان فرق می کند. هستند مادرانی که چشم بر آرزو ها یشان بسته اند و دل خوش کرده اند به عکسی که برسد. به پیکری که سر نداشته باشد. به فرزندی که لباس دامادی به تن نکرده باشد. و دل خوشند به آرمان هایشان، به شفاعت صاحب حرمی که به شوق دفاع از آن ، سر و جان داده اند. ایران پر است از همسران و فرزندانی که به شوق دفاع از ایران و آرمان هایش طعم تلخ تنهایی را تا پایان عمر به دوش خواهند کشید و چشم انتظار عزیزانی هستند که برای دفاع از حرمین شریفین بپا خاسته اند. به مناسبت روز تکریم مادران و همسران شهدا، دیداری با چندتن از این عزیزان داشته ام و برای چند دقیقه پای صحبتشان نشستم.